به گزارش پایگاه اطلاع رسانی استبصار، «حجت الاسلام والمسلمین محمد اریش والدمن» در خطبه اول خود به شبهاتی که درباره مذهب اهل بیت(ع) است پاسخ داد.
آنچه در پی می آید اهم سخنان حجت الاسلام والمسلمین والدمن در نماز جمعه ۳۱ مرداد ۱۳۹۳ است:
ــ بعضی ها احساس می کنند که ما شیعیان قرآن جداگانه ای داریم! نخیر؛ قرآن یکی است و قرآن دیگری وجود ندارد. قرآن ما همان قرآنی است که اهل سنت هم از آن استفاده می کنند. ممکن است در برخی چاپ ها نوع کتابت فرق کند، یا شماره آیات متفاوت باشد؛ اما قرآن یکی است و قرآن ما هیچ تفاوتی با قرآن اهل سنت ندارد.
ــ قراء سبعه و قرائات آنها مشهور است. چهار نفر از این قراء، شیعه بودند. این مؤید دیگری است که قرآن ما با قرآن اهل سنت هیچ فرقی ندارد.
ــ سؤال دیگری می کنند که آیا بحث امامت در قرآن وجود دارد یا ندارد؟ بعضی از دوستان ادعا می کنند که این اصل، در قرآن وجود ندارد؛ در صورتی که اینطور نیست و بحث امامت در قرآن به تفصیل آمده است.
ــ آیه ۱۲۴ سوره بقره اشاره صریح به بحث امامت دارد؛ آنجایی که حضرت ابراهیم(ع) همه امتحانات را پشت سر گذاشتند و خداوند متعال خطاب به ایشان فرمود: “من تو را برای مردم امام قرار دادم”. طبیعتاً بحث حضرت ابراهیم(ع) و امامت آن حضرت در آخر عمرشان و بعد از اینکه همه امتحانات را پست سر گذاشتند واقع شد. بالاترین امتحان، ذبح حضرت اسماعیل(ع) بود که ایشان از این امتحان هم سربند بیرون آمدند و به مقام امامت نائل شدند.
ــ نتیجه دیگری که از این آیه می گیریم این است که خداوند امام را نصب می کند و جایگاه امامت، جایگاهی الهی است. اختلاف درباره جانشینی حضرت پیامبر(ص) هم در همینجا است که جانشینی ایشان چه نوع جانشینی است؟ و چه منصبی است؟ و آیا ما خودمان می توانیم امام را انتخاب کنیم؟ چه کسی خلیفه را انتخاب می کند؟ الان یک نفر اعلام می کند که من زمام امور را دست گرفتم و خلیفه شدم؛ آیا مسأله اینگونه است؟ یا بالاتر از این حرف ها است؟
ــ اهل سنت معتقدند که گروهی از مسلمانان می توانند دور هم جمع شوند و بگویند که فلان آقا خلیفه باشد. مانند شورایی که خلیفه دوم تشکیل داد و ۶ نفر نصب خلیفه کردند. یا اینکه عموم مردم بیایند و این کار را انجام دهند. اگر این باشد، شباهت دارد به آنچه که در دنیای سیاست می بینیم و مردم یا پارلمان، یک شخصت سیاسی را انتخاب می کنند. ولی شیعه ــ بر مبنای آیات قرآن و سیره پیامبر(ص) ــ این اعتقاد را ندارد؛ بلکه بر اساس انچه که در آیات الهی آمد خداوند، جاعل و نصب کننده امام است. فقط خداوند است ک می تواند قراردهنده و تعیین کننده امام باشد. جانشینی پیامبر(ص) یک منصب دینی و الهی است، نه یک منصب سیاسی صرف. پس اگر منصبی دینی باشد باید خداوند متعال آن را قرار بدهد و امام را معرفی بکند. واقعه غدیر خم هم که همه شما واقف به آن هستید، اشاره صریح دارد به جانشینی حضرت پیامبر(ص).
ــ یکی از مسائل دیگری که از آیه ۱۲۴ سوره بقره استفاده می شود این است که: جایگاه امام و امامت، بالاتر از جایگاه نبی و رسول است. چرا؟ چون حضرت ابراهیم(ع) چندین سال نبی خداوند بر روی زمین بودند؛ چندین سال هم رسول خدا بر روی زمین بودند؛ ولی در اواخر عمر و بعد از امتحانات فراوان، به مقام امامت نائل شدند؛ پس این جایگاه، جایگاه بالاتری از جایگاه نبوت و جایگاه رسالت است.
ــ حضرت پیامبر(ص) هم دارای جایگاه امامت بودند. ایشان، هم امام بودند، هم نبی بودند، و هم رسول. پس اشکال نشود که شما برای امامان خود جایگاه بالاتری از رسول الله(ص) قرار دادید. شخص حضرت پیامبر(ص) هم امام بودند و جانشینان ایشان هم امام بودند بر اساس نصوص پیامبر(ص).
ــ این آیه زیر بنای مقام امامت را نیز برای مردم روشن می کند. در ادامه، حضرت ابراهیم(ع) سوال می کند که فرزندان من نیز به این مقام می رسند؟ خداوند جواب می دهند: کسانی که ظلم بکنند شامل این عهد نمی شوند. در نتیجه خداوند تقاضای حضرت ابراهیم را قبول کرد و پذیرفت که فرزندان عادل حضرت ابراهیم(ع) امامانی خواهند بود.
ــ پس یکی از مسائل مهمی که هم از این آیه و هم از آیات دیگری استفاده می شود این است که: کسی که ظلم بکند، یعنی گناهی را مرتکب بشود، نمی تواند به امامت منصوب شود. در آیه ۷۳ اسوره انبیاء نیز بحث امامت مطرح می شود و خداوند می فرماید: “وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّهً یَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَیْنَا إِلَیْهِمْ فِعْلَ الْخَیْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلَاهِ وَإِیتَاء الزَّکَاهِ وَکَانُوا لَنَا عَابِدِین”.
ــ در جای دیگر هم آمده است ائمه ای که برای هدایت منصوب می شوند صبر پیشه کردند و از کسانی هستند که یقین دارند؛ یقین نسبت به ملکوت عالم. حضرت ابراهیم(ع) هم ملکوت عالم را دیدند تا اینکه از موقنین باشند و یقین داشته باشند.
ــ پس بحث امامت بحث غریبی نیست؛ بحثی نیست که به قرآن ارتباطی نداشته باشد؛ بلکه در آیات قرآنی صریحاً مطرح شده است که ادامه مباحث را در خطبه آینده ارائه می دهیم.
ــ امام هدایت امام جعفر صادق(ع) در سال ۸۳ هجری قمری به دنیا آمدند و در ۲۵ شوال ۱۴۸ به شهادت رسیدند و ۳۴ سال منصب امامت را عهده دار بودند. در دورانی که ایشان امامت را به عهده داشتند مسائل مهمی رخ داد. یکی از مسائل مهم افول بنی امیه و سرکار آمدن بنی عباس بود. عباسیان سعی داشتند امام صادق(ع) را وارد جریان های سیاسی بکنند و با خود همسو نمایند و سوء استفاده ببرند، چون با شعار اهل بیت(ع) می خواستند سر کار بیایند؛ اما حضرت امام صادق(ع) امتناع ورزیدند و به تربیت علما و مجتهدین پرداختند.
ــ امامت ایشان همزمان با تأسیس مذاهب فقهی اهل ست بود. در این زمان مردم با مسائل مختلف فقهی مواجه بودند زیرا با صدر اسلام فاصله زیادی افتاده بود و صحابه تقریباً وجود نداشتند یا خیلی کم بودند. در این عصر روایت های متعددی در میان مردم در حال گردش بود که می بایست به وسیله علمای اسلام تصحیح و تنقیح می شد. بنابراین امام صادق(ع) شروع به اموزش نمودند و چند هزار شاگرد داشتند.
ــ حجم مجموعه روایت های که از امام صادق(ع) نقل شده است بسیار زیاد است. امام صادق(ع) از جدشان امام علی(ع) روایت نقل می کردند در آن تمام سنت پیامبر به صورت مکتوب رسیده بود. منابع حدیثی و روایی شیعه شکل یافته پس به صورت مکتوب به خود شخص حضرت پیامبر(ص) باز می گردد.
ــ تربیت مجتهدین از زمان امام صادق(ع) آغاز شد و امروزه ما می بینیم که حفظ اسلام و پابرجایی اسلام به همان اجتهادی است که ایشان آموزش داد؛ اجتهاد در چارچوب کتاب و سنت پیامبر(ص)، نه اجتهاد به رأی.
…………………………
منبع : ابنا
