بسم الله الرحمن الرحیم

اصل مهدویت مورد اتفاق همه مسلمانهاست .ادیان دیگر هم در اعتقادات خودشان، انتظار منجی را، در نهایت زمانه دارند.

آنها هم در یک بخش از قضیه مطلب را درست فهمیده‌اند؛ اما در بخش اصلی قضیه، که معرفت به شخص منجی است، دچار نقص معرفتند. شیعه، با خبر مسلم و قطعی خود، منجی را بانام، با نشان، با خصوصیات، با تاریخ تولد می‌شناسد.

خصوصیت اعتقاد ما شیعیان این است که این حقیقت را در مذهب تشیع از شکل یک آرزو، از شکل یک امر ذهنی محض، به صورت یک واقعیت موجود تبدیل کرده است. حقیقت این است که شیعیان وقتی منتظر موعودند، منتظر آن دست نجات‌بخش هستند و در عالم ذهنیات غوطه نمی‌خورند.

یک واقعیتی را جستجو می‌کنند که این واقعیت وجود دارد. حجت خدا در بین مردم زنده است؛ موجود است؛ با مردم زندگی می‌کند؛ مردم را می‌بیند؛ با آنهاست؛ دردهای آن‌ها، آلام آن‌ها را حس می‌کند. انسان‌ها هم، آنهایی که سعادتمند باشند، ظرفیت داشته باشند، در مواقعی به طور ناشناس او را زیارت می‌کنند. او وجود دارد؛ یک انسان واقعی، مشخص، با نام معین، با پدر و مادر مشخص و درمیان مردم است و با آنها زندگی می‌کند. این خصوصیت عقیده ما شیعیان است.

آنهایی هم که از مذاهب دیگر این عقیده را قبول ندارند، هیچ وقت نتوانستند دلیلی که عقل‌پسند باشد بر رد این فکر و این واقعیت، اقامه کنند. همه ادله روشن و راسخ که بسیاری از اهل سنت هم آن را تصدیق کرده‌اند، به طور قطع و یقین از وجود این انسان والا، این حجت خدا، این حقیقت روشن و تابناک _با همین خصوصیاتی که من وشما می‌شناسیم _حکایت می‌کند و شما در بسیاری از منابع غیر شیعه هم این را مشاهده می‌کنید .(۱)

در این بین کسانی بوده اند که عنایت خاصه حضرت حجت عجل الله تعالی فرجه الشریف شامل حال آنها شده است و آن‌ها به این واسطه به مذهب حقه تشیع مشرف شده‌اند.

در ذیل حکایتی می‌خوانید از ده‌ها حکایت کتاب منتهی الامال شیخ عباس قمی در باب عنایت حضرت و نجات وشیعه شدن فردی سنی.

«دانشمند با فضیلت، شیخ علی رشتی از شاگردان شیخ مرتضی رحمت الله علیه و سید سند استاد اعظم رضی الله عنه که در خلق و تقوی مانند او کمتر دیدم برایم تعریف کرد که در راه برگشت از زیارت ابا عبدلله سلام الله علیه با کشتی کوچکی از راه فرات به سمت نجف اشرف بر می‌گشتم که همه مسافران کشتی از مردم حله بودند و از طویرج راه حله از نجف جدا می‌شد.

همه همسفران مشغول لهو و لعب و شوخی بودند جز یک نفر که با آرامش بود و خنده و شوخی و مزاح نمی‌کرد و آن افراد مذهب او را مذمت و مسخره می‌کردند. ولی با این حال در آب وخوراک با هم شریک بودند. بسیار متعجب شدم .در فرصتی از او در مورد سبب دوری و احتراز او از رفتار دوستانش و سرزنش مذهب او سوال کردم .

گفت اینها فامیل من و اهل سنت هستند و پدرم از اهل سنت بود و من هم بر مذهب پدرم بودم  اما مادرم از اهل ایمان و شیعه بود .

اسم من یاقوت و شغلم فروختن روغن در کنار پل حله بود. یک سال برای خریدن روغن از از صحرانشینان رفتم. بعد از خریدن روغن با تعدادی از اهل حله در مسیر برگشت در راه خوابیدیم. وقتی بیدار شدم کسی را ندیدم. همه رفته بودند و من تنها بودم. مسیر ما هم صحرای بی آب و علفی بود که درندگان بسیار داشت و تا فرسنگها آبادی نبود.

متحیر بودم. ازتشنگی و درندگان می‌ترسیدم. پس به خلفا و مشایخ استغاثه کردم و ایشان را در نزد خداوند شفیع قرار دادم و تضرع و زاری کردم اما فرجی حاصل نشد. پیش خود گفتم من از مادرم می‌شنیدم که او می‌گفت ما را امام زنده‌ای هست که کنیه‌اش ابو صالح است. گمشدگان را به راه می‌آورد و به فریاد درماندگان می‌رسد و ضعیفان را یاری می‌کند. پس با خداوند عهد کردم که من به او استغاثه می‌کنم اگر مرا نجات داد به دین مادرم در می‌آیم و شیعه می‌شوم. پس او را صدا کردم و استغاثه کردم.

پس ناگاه شخصی  را دیدم که در نهایت سکینه و وقار و آرامش با من راه می‌رود و برسرش عمامه سبزی هست. بسیار خوشحال شدم و ترسم به آرامش تبدیل شده بود. باورم شد!!! مادرم درست گفته بود.  او همان امام زنده شیعیان است. فرمود که به دین مادرم درآیم و شیعه شوم و فرمود به زودی به دهی می‌رسی که همه اهل انجا شیعه‌اند.

گفتم آقای من، آقای من، با من تا آن محل نمی‌آیی؟ فرمود نه زیرا که هزار نفر در اطراف شهرها به من استغاثه کرده‌اند باید آنها را نجات دهم. پس غائب شد پس کمی راه رفتم به آن ده رسیدم و فاصله تا آنجا زیاد بود. افرادی که با من بودند فردای آن روز رسیدند . من هم به برکت وجود امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف و با دست نجات‌بخش او شیعه شدم .

پس چون به حله رسیدم نزد سید مهدی قزوینی علم دین را آموختم و از او سوال کردم در مورد عملی که باعث شود بار دیگر حضرت را ملاقات کنم. پس فرمود چهل شب جمعه حضرت اباعبدالله علیه السلام را زیارت کن. از حله برای زیارت شب جمعه به آنجا می‌رفتم تا آنکه یکی باقی ماند . روز پنجشنبه بود که از حله رفتم به کربلا. چون به دوازه شهر رسیدم دیدم مسئولین در نهایت سختگیری از تازه‌واردین درخواست تذکره می‌کنند و من نه تذکره داشتم ونه مبلغ معادل آن را. متحیر ماندم. خـواسـتـم کـه خـود را بین جمعیت مخفی کـنم و از ایـشـان بـگـذرم ولی نـشـد. در ایـن حال جمال نورانی صاحب خود حضرت صاحب علیه السلام را دیدم که در لباس طلاب عجم است و  عمامه سفیدى بر سـر دارد و داخـل شهر اسـت. چون مولایم را دیدم استغاثه کردم پس بیرون آمد و دست مرا گـرفـت و داخـل دروازه نـمـود و کـسـى مرا ندید.»۲

۱_(کتاب انسان دویست و پنجاه ساله بخش آخر غایت انسان دویست وپنجاه ساله)

۲_منتهی الامال شیخ عباس قمی (حکایت هجدهم ذکر آنان که در غیبت کبری به خدمت صاحب الامر رسیدند )

استبصار www.estebsar.ir

تلگرام t.me/estebsar_ir ؛ ایتا  eitaa.com/Estebsar_ir