به گزارش بنیاد بین المللی استبصار، نوشتار حاضر برگرفته از زندگانی مستبصر شهید مرتضی صلواتی در کتاب «آنگاه شیعه شدم » به قلم خودش، تهیه و تدوین گردیده است.
شهید مرتضی صلواتی از مستبصرین کردی است که کنجکاوی او درباره حضرت مهدی (عج) اولین جرقه های استبصار را در او ایجاد نمود و گام در مسیری نهاد که پایان آن با شهادت مزین گردید.
نام: مرتضی صلواتی
محل ولادت: صلوات آباد / سنندج / کردستان
تاریخ ولادت: ۱۳۵۷
تاریخ شهادت: ۱۳۹۱ / نامعلوم
نام پدر: محمدعلی
تحصیلات: حوزوی
در سال ۱۳۵۷ در روستای صلوات آباد شهر سنندج استان کردستان در یک خانواده شافعی مذهب به دنیا آمدم. پدر و مادرم مرا مرتضی نامیدند.
من در یک خانواده ی روستایی با مذهب شافعی )پیروان امام شافعی از ائمه چهارگانه اهل سنت( بزرگ شدم و به تبعیت از پدر و مادر و برادرانم بی آنکه نظری داشته باشم از اهل تسنن بودم. آنچه از مذهبم می دانستم در طول این مدت زندگی ام از خانواده، هم کیشان و نیاکان خود شنیده و در کردار و رفتارشان دیده بودم و بر همان پایبند بودم؛ اما از مذهب شیعه چیزی نمی دانستم چون به خودم اجازه نمی دادم که بدانم، یا بهتر بگویم که علاقه ای به دانستن چیزی در این زمینه نداشتم.
زیرا بر اساس آنچه از یک سری متعصب تندرو در ذهنم نقش بسته بود از آنان )شیعیان( کینه نیز به دل داشتم، اما شنیده بودم که شیعیان منتظر شخصیتی به نام مهدی هستند که قرار است جهان را پر از عدل و داد نماید و سؤال هایی در این رابطه برایم پیش آمده بود که جوابی برایشان نداشتم! )طول عمر، زنده بودن، قدرت و… ما در ایام مختلف سال پذیرای عده ای از مبلغین حنفی مذهب بودیم و آنان از جاهای مختلف همچون زاهدان و شهرهای دیگر استان سیستان و بلوچستان به مسجد ما می آمدند و آن مبلغین با خود مقداری هدایا می آوردند و به عنوان جایزه به کسانی می دادند که زودتر بحث ها و مطالب آنان را یاد گرفته باشند. با اهداء این وسایل جوانان و نوجوانان را بیشتر به کرسی بحث و گفت وگوی شان مجذوب می کردند.
دریکی از شب ها با همه ی دوستان تصمیم گرفته بودیم. شب را در مسجد بمانیم و از محضر همان مبلغ ها استفاده کنیم که سؤالاتی طرح شد. من حقیر یک سؤال پرسیدم که اولین جرقه در رفتن من به سمت تحقیق و بررسی درباره ی مذهب تشیع شد و آن سؤال این بود که امام زمان کیست؟ آیا آنچه شیعیان درباره مهدی می گویند واقعیت دارد ؟
اما در جوابم هر نوع اهانتی را به ساحت مقدس این بزرگوار شنیدم به جز جواب سؤالم و در آخر هم برای سؤالم دلایل واهی و پوچی شنیدم که از آن جمله این بود، اگر امام زمانی یا مصلحی در آخرالزمان باشد آن هم عیسی ابن مریم j است و بس! شما هم از سؤالات بی فایده بپرهیزید و وقت خود و افکار خود را با چنین
سؤالاتی آلوده نکنید. من که جواب درستی دریافت نکردم از پرسیدن چنین سؤالاتی خودداری نمودم.
زمان زیادی تا اذان صبح نمانده بود که در حین خواندن قرآن خستگی مفرط بر من چیره شد و من قرآن را بوسیدم و کنار گذاشتم و باحالت نشستن سرم را به دیوار تکیه دادم، در حالت خواب وبیداری بودم که مسائلی را در رؤیا دیدم که آن را به پای فکر و خیال گذاشتم.
اما دوباره همان خواب در منزل برایم تکرار شد. تا اینکه خودبه خود به سمت مطالعه کتاب های شیعی رفتم. بعد از مدتی با یک سفر چندروزه به تهران و قم، در حرم حضرت معصومه (س) با دید عجیب وغریبی به زائران، گاهی در دلم به اعمال عبادی آن ها می خندیدم. غرور و تعصب بی جا اجازه ی بوسیدن ضریح را هم به من نداد.
برای دیدن صحن ها و رواق ها وارد که شدم با دیدن صحنه هایی از جای جای حرم مخصوصاً قبر و عکس آقای بروجردی خوابی که دیده بودم تا حدودی تعبیر شد. با اندکی تأمل از خواب غفلت بیدار شدم.
همین حضور در حرم و آشنایی با چند طلبه جوان شیعی که برخاف آن وهم و وحشتی که از شیعیان برایم ترسیم کرده بودند استقبال گرمی از من به عمل آمد و مقدمات سفر من به مسجد جمکران فراهم شد.. با حضور در آن مکان مقدس به تمام وجودم لرزه افتاد و تمام خوابم در آنجا تعبیر شد.
اینجا بود که تحقیقاتم را به طورجدی دنبال کردم.
در گفت وگو با شیعیان و بررسی شیعه که آیا آن ها مسلمان اند یا نه؟ دنیای جدید برای من کشف شد و یا بهتر بگویم خداوند آن را به رویم گشود. بااینکه مخالف و متنفر از آن ها بودم، اما این جهان تازه کشف شده برایم اندیشه های نوینی را در برداشت و در من عشق کنجکاوی و پژوهشگری و تحقیق را بر انگیخت تا واقعیتی را که هنگام خواندن روایت منقول از پیامبر (ص) پیوسته مرا به خود مشغول می ساخت درک نمایم. آنجا که فرموده:
بنی اسرائیل به هفتادویک گروه و نصارا به هفتادودو گروه تقسیم شدند و امت من به هفتادوسه گروه تقسیم می شوند که همه ی آن های به جز یک فرقه در آتش دوزخ خواهند بود
- تعجب آور است که هر گروه و دسته ای مدعی است که تنها خودش بر حق است درحالی که در ذیل روایت آمده که صحابه پرسیدند: آن ها (اهل نجات) کدام اند؟ فرمود: آن راهی که من ویارانم بر آن هستیم. بنابراین راهی نداریم جز این که بگوییم و اقرار کنیم که یک فرقه برحق و دیگر فرقه ها باطل اند. بعد از ملاقات و دیدار به شیعیان در من تردید به وجود آمد که چه کسی می داند شاید حق با آن هاست، چرا من بررسی و تحقیق نکنم؟
در تحقیقاتم جواب سؤالاتم را یکی پس از دیگری به دست می آوردم. در بحث جانشینان پیامبر (ص) خود شخص رسول گرامی فرموده اند: امامان پس از من دوازده تن هستند که نخستین آن ها علی ابن ابی طالب (ع) و آخرین آنها امام مهدی صاحب الزمان (عج) است
- یا در صحیح مسلم آمده است: دین همچنان استوار و پابرجا خواهد بود تا قیام قیامت و بر شما دوازده خلیفه خواهند بود که همه ی آن ها از اهل قریش اند
- پس پیامبر (ص) که به روایات خود اهل سنت هم فرموده محمد و لقبش مهدی (عج) است آیا نمی داند که تعداد ائمه بعد از خودش چند نفرند؟ پس واقعاً جای بسی تأسف است که علما و فضا به این مسئله شک می کنند.
هرگز پیامبر (ص) به هوای نفس سخن نمی گوید و سخن او غیر از وحی خدا نیست. «ما ینطق عن الهوی ان هو الا وحی یوحی ۴».
من حقیر هرچه بیشتر در زمینه ی تشیع مطالعه می کردم حقیقت برایم روشن تر می شد تا اینکه در پایان مطالعات و بررسی ها گوهر حقایق مانند آفتاب خود نمایی کرد و هیچ جای تردیدی باقی نگذاشت.
پس از سه سال تحقیق در کمال ایمان و یقین این مکتب ناجیه ی اثنی عشری را پذیرفته و به عنوان مذهب خود انتخاب نمودم و خدا را بر آن شاکرم و با تمام اخاص و یقین و ایمان می گویم: اشهد ان لا اله الا الله، اشهد انّ محمدا رسول الله، اشهد انّ علیا ولی الله.
هرچند در این راه نزدیکانم سرسختانه با من به مخالفت پرداختند و مرا از ارث محروم داشتند، حتی گاهی این مخالفت منجر به ناسزا، درگیری و ضرب و شتم از سوی آن ها می شد. تا جایی که تهدید به مرگ شدم!
اما خالق سبحان (جل جلاله) در سوره ی عنکبوت آیه ی ۶۹ می فرمایند: کسانی که در راه ما بکوشند، راه خود را به آن ها می نمایانیم. به راستی که خدا با نیکوکاران است.
خداوند آیه ی «لقد کرمنا بنی آدم…» را در شأن انسان نازل فرمود و او را با زیور عقل زینت داد که نیک و بد، سود و ضرر را تشخیص دهد.
ما باید زنده و جاوید بمانیم و از نیکان پیروی کنیم و راه را از راهنمایان بپرسیم و نگوییم باید از نیاکان پیروی کنیم.
در سال ۸۸ – ۸۷ برای تحصیل در علوم دینی وارد مدرسه مروی تهران شدم. در همین سال بود که تحقیقاتم را در مجموعه ای جمع آوری کردم و اقدام به نگارش آنگاه شیعه شدم نمودم.
اهداف حقیر از تألیف این کتاب این بود که مهم ترین جنبه اساسی، اعتقادی را مورد کنکاش و بررسی قرار دهم. جنبه ای که همواره در میان مسلمین موجب برانگیختن بحث ها و جدل ها بوده است.
و دیگر این که مسلمانان را به سوی کلمه ای که میان تمام آن ها یکسان است دعوت کنم تا برای دینشان باشد نه برای روش خاصشان و به اصول اهتمام ورزند نه به فروع و دشمنی ها را فراموش کنند و از تعصبات بکاهند و همگی پیرامون اصول مورد اتفاق متحد شوند و نگذارند مسائل غیراساسی که رکن اسلام نیست و انکار آن انکار ضروریات دین محسوب نمی شود موجب ایجاد تفرقه میان آنان گردد.
سپاس خدایی را که مرا از ملت های باطله نجات داد و مرا از لغزش های فکری مصون داشت و به فرقه ی ناجیه هدایت فرمود. پیشوایان معصوم و مقامات رفیعه ی آن ها را به من شناساند و محبت آن ها را در قلبم افکند.
والسلام
- دارمی، سنن دارمی، ج ۲، ص ۲۴۱، باب افتراق هذه الامه
- سلیمان حنفی قندوزی، ینابیع الموده، ص ۴۴۰
- مسلم، صحیح، ج ۶ ص۳
- سوره نجم، آیه۳
اشاره : روایت رحلت شهید مرتضی صلواتی همچون مظلومیت اش پنهان ماند و اگر این شهید بزرگوار به توصیه مرحوم حجت الاسام و المسلمین انصاری دبیر کل مجمع جهانی شیعه شناسی، کتاب زندگینامه خویش را به رشته تحریر در نمیاورد امروز همچون بسیاری از شیعیان مظلوم در سرتاسر عالم ناشناخته باقی می ماند.
اما باور ما نسبت به ماجرای رحلت ایشان بر اساس فرمایش قرآن و رسول اکرم (ص) همان شهادت در راه خداست که پیامبر (ص) فرمود: من قتل فی جنب الله فهو شهید. کسی که در راه قُرب به خدا کشته شود شهید است. (کنز المعال، ج ۴، ص ۴۲۰، حدیث ۱۱۲۳۶) معیار مهم در صدق واژه شهادت، انگیزه افراد است، نه صرف کشته شدن. بر همین اساس است که میتوان، مؤمنان واقعی که با مرگ طبیعی از دنیا رفته اند.
را با اندک تسامحی شهید نامید؛ اما اشخاصی که بدون داشتن هیچ انگیزه خداپسندانه به قتل رسید هاند
را از جمله آنان ندانست. «وَ الَّذینَ آمَنُوا بِاللِّه وَ رُسُلِهِ أُولئِکَ هُمُ الصِّدِّیقُونَ وَ الشُّهَداءُ عِنْدَ رَبِّهِمْ لَهُمْ أَجْرُهُمْ وَ نوُرُهُمْ وَ الذَّینَ کَفَرُوا وَ کَذَّبُوا بآِیاتنِا أوُلئِکَ أصَحابُ الجْحیمِ» (حدید/ ۱۹)
